Er is altijd zo'n moment dat een quilt echt af is. Nou ja, de top dus. Bij deze quilt leek het wel alsof ik het een soort van aan het uitstellen was. Misschien onbewust, omdat ik daarmee het verhaal van een heel dapper kind voor mezelf een beetje afsluit. Het heeft te maken met mijn werk als juffie. Deze kleuter leerde me, samen met mijn klas, nogmaals dat het nooit, never, nimmer uitmaakt. Niets. En dat je altijd voor jezelf mag kiezen. Iedere steek die ik gezet heb heeft me aan dit kindje en dat speciale moment herinnerd.
Helaas is mijn te-quilten-stapel nu echt heel heel groot. En er zitten ook hele grote quilts tussen. Dus eigenlijk mag ik geen nieuw project van mezelf omdat ik weet dat daar alle energie dan naar toe gaat. Om te patchen heb ik nu nog maar 1 (ja echt... EEN!) quilt onder handen... de kleine gestempelde mandjes.
Maar hoe lang ik dat ga volhouden... vanuit mijn opleiding heb ik eigenlijk de opdracht om mezelf op een creatieve manier te vertalen. Voor de hand ligt om een quilt te maken. Daar moet ik eerst mijn brein maar eens op laten kraken!
Liefs Nathalie
